வேகமாக மேகங்கள் கூடின, வானம் மழை பொழிய தயார் ஆனது. நான் இரு சக்கர வாகனத்தில் கோவை இருந்து 100கிலோமீட்டர் வெளியில் இருக்கும் கிராமத்துக்கு வேலையின் காரணமாக சென்று இருந்தேன்.
பொதுவாக நான் காரில் தான் சென்று வருவேன், மாலைக்குள் வீட்டுக்கு வந்து விடலாம் என்று ஸ்கூட்டர் எடுத்துச் சென்று விட்டேன். ஆனால் வேலை நேரத்தை இழுத்து விட்டது. கிராமத்தில் இருக்கும் நபர்கள் புறப்படும் முன் சாப்பிடவைத்து அனுப்பினார்கள்.
நான் ஸ்கூட்டர் எடுத்துச் சென்று கொண்டு இருந்தேன், நேரம் சரியாக 10மணி இருக்கும் யாருமில்லை அகண்ட ரோடியில் தனியாகச் சென்று கொண்டு இருந்தேன்.திடீர் என்று மழை
அடிக்கத் தொடங்கிவிட்டது, நாய் பூனை பூச்சிகள் எல்லாம் மழைக்குப் பயந்து ஓடிவிட்டது. அது மழைக்காலமும் இல்லை. இந்த மழை சற்று நின்றால், வீட்டுக்குச் சென்று விடலாம் என்று நினைத்துக் கொண்டு இருந்தேன்.
மழை அதிகம் ஆனதால், ஒரு பெரிய மரத்துக்கு ஓரமாக ஒதுங்கினேன். அரைமணி நேரம் சென்றும், மழை நிற்கவேவில்லை. நான் மரத்துக்கு அடியில் நின்றாலும் முழுதாக நினைந்துவிட்டேன். சேலை அணிந்து இருந்ததால், முலைகள் மலை போன்று நின்று கொண்டு இருந்தது.
உதவிக்கு என் வீட்டுக்குப் போன் செய்து வரவைக்கலாம் என்று நினைத்து பையில் இருந்து போன் எடுத்தேன், ஆனால் போன் ஈரத்தில் நினைந்து சரியாக வேலை செய்யவில்லை. என்ன செய்வது என்று அறியாமல் முழித்துக் கொண்டு இருந்தேன்.
சாலையில் வரும் கார்க்கு கை கட்டி லிப்ட் கேட்கலாம் என்று நினைத்தேன், ஆனால் சமீபகாலமாக பெண்களை காரில் கடத்தும் செய்திகள் நினைவுக்கு வந்தது. என்னால் எதுவும் செய்யமுடியாமல் தவித்துக்கொண்டு இருந்தேன்.
மழையில் நினைந்து கொண்டு அருகில் இருக்கும் கிராமத்தில் உதவி கேட்கலாம் என்று முடிவு செய்தேன். ஆனால் என் நிலைமை மோசமாகச் சென்றது. ஸ்கூட்டர் கிளப்பினேன், ஆனால் கிளம்பவில்லை.
நான் உதவிக்கு ஆளில்லாமல் இரவு 11மணிக்குத் தனியாக சாலையில் நின்று கொண்டு இருந்தேன். மழை அதிகம் ஆனது. இறுதியாக என் எண்ணத்தை மாற்றிக்கொண்டு சாலையில் வரும் கார்க்கு கையசைத்து உதவிக் கேட்கலாம் என்று சாலையின் நுனியில் நின்று கொண்டு இருந்தேன்.
என் கெட்டநேரம், அடுத்த 30நிமிடத்துக்கு ஒரு கார் அல்லது பேருந்தும் வரவில்லை. இருட்டான மழையில் மாட்டிக்கொண்டு தவித்துக்கொண்டு இருந்தேன்.
பின் சிறிது நேரம் கழித்து, கோவையை நோக்கி சைக்கிளில் 32வயது உடைய ஒருவர் நினைந்து கொண்டு பொறுமையாக வந்துகொண்டு இருந்தார்.
இருட்டாக இருந்ததால், என்னைக் கவனிக்காமல் சென்று கொண்டு இருந்தார். நான் சத்தமாக
அவரை அழைத்தேன். அவர் சாலையை கடந்து என் அருகில் நின்றார்.
“ஹலோ, என் ஸ்கூட்டர் கிளம்பவில்லை மற்றும் போன் வேலை செய்யவில்லை. உங்களிடம் போன் இருந்தால் கொடுங்கள் போன் செய்துவிட்டு தருகிறேன்” என்றேன்.
அவர் தான் முகத்தை ஈரத்தில் இருந்து கையால் துடைத்துக் கொண்டு, ” போன்? இல்லை.
என்னிடம் போன் இல்லை, ஆனால் நான் ஒரு மெக்கானிக். நான் உங்கள் ஸ்கூட்டர் கிளம்ப உதவி செய்யவா?” என்றார்.
“மிகவும் நன்றி. நீங்கள் ஸ்கூட்டர் சரி செய்து கொடுத்துவிட்டால் போதும். நான் வீட்டுக்குச் சென்றுவிடுவேன்”
சைக்கிளில் இருந்து கீழ் இறங்கி, என் ஸ்கூட்டர்யை ஆய்வு செய்ய ஆரம்பித்தார்.
“என் இந்தச் சாலையில் ஒரு காரும் வரமாட்டுகிறது?”
“இது கொஞ்சம் மோசமான காத்து மழை, மேடம். மரங்கள் நிறையைச் சாலையில் சாய்ந்து இருக்கிறது.
ஒரு கிலோமீட்டர் முன்பே இந்தச் சாலை மூடப்பட்டு இருக்கிறது. நான் மிதிவண்டியில்
பொறுமையாக வந்து விட்டேன், இன்னும் 1கிலோமீட்டர் சென்றால் என் வாகன பட்டறை வந்துவிடும்” என்றார்.
இருவழிகளிலும் சாலை அடைந்து இருப்பதால் வீட்டுக்கு எப்படிச் செல்வது என்று கவலையாக இருந்தேன்.
பின் என் வாகனத்தில் இருந்த டூல் பொட்டியை எடுத்து, கீழே குனிந்து கொண்டு சரி செய்து கொண்டு இருந்தார். சிலமுறை உதைத்துக் கிளப்ப முயற்சித்தார். பின் என்னிடம், ” சாரி, மேடம். நான் முயற்சித்துப் பார்த்தேன், ஆனால் கிளப்ப முடியவில்லை” என்றார்.
“இருக்கட்டும், நீங்கள் இதைச் சரி செய்து விடுவீர்களா?”
“இல்லை மேடம். இங்கே சரி செய்ய முடியாது. 1கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருக்கும் என் வாகன பட்டறைக்கு எடுத்து வந்தால், என்னிடம் இருக்கும் டூல்ஸ் வைத்துச் சரிசெய்து விடுவேன்” என்றார்.
அந்த இடத்தில் போன் இருக்கிறது, அங்குச் சென்று போன் செய்து உங்களை அழைத்துச் செல்ல சொல்லலாம் என்று கூறினார்.
அவர் கூறிய ஐடியா சரியாகத் தெரிந்தது. பின் இருவரும் அவரின் வாகன பட்டறைக்கு புறப்படத் தொடங்கினோம். அவர் என் ஸ்கூட்டர் தள்ளிக்கொண்டு வந்தார், நான் சைக்கிள் உருட்டிக் கொண்டு வந்தேன்.
” மேடம். தப்ப எடுத்துக்கொள்ளவில்லை என்றால், உங்கள் பெயர் தெரிந்து கொள்ளலாமா?”
“வித்யா” என்று கூறினேன். நானும் சாதாரணமாக அவரின் பெயர் கேட்டேன்.
“என் பெயர் அரவிந்த். நான் ஒன்று கேட்கிறேன் தப்பாக எடுத்துக்காதீங்க. . . பார்க்க அழகாக இருக்கீங்க. . . இதுபோன்ற நேரத்தில் இந்த இடத்தில் என்ன செய்து கொண்டு இருக்கீங்க. . . ஏனென்றால் இந்தப் பகுதியில் கல்யாணமான பெண்களை பார்க்க முடியாது. ”
“நான் அருகில் இருக்கும் கிராமத்துக்கு வேலையின் காரணமாக வந்தேன். திரும்பிச் செல்லும்போது மழையில் மாட்டிக்கொண்டேன்”
அதன்பின் அமைதியாக வந்தான், ஆனால் என்னைப் பார்த்து கொண்டு வந்ததைக் கவனித்துவிட்டேன். பின் ஸ்கூட்டர் ரிப்பேர் ஆனதை நினைத்து வருந்திக் கொண்டு இருந்தேன். எதனால் ஸ்கூட்டர் கிளம்பவில்லை என்று குழம்பி கொண்டு இருந்தேன்.
நான் சேலை அணிந்துகொண்டு இருந்ததால், என் இடுப்பின் வளைவு நெளிவு எல்லாம் அழகாக அந்த ஈரத்தில் தெரிந்து கொண்டு இருந்தது. அந்த நேரத்தில் குளிரில் காம்புகள் சிலிர்த்து கொண்டு இருந்தது.
வெளிப்படையாக ப்ளௌஸ் வழியாகக் காம்பு வெளியில் நீட்டிக் கொண்டு இருந்தது. எனக்கு முதலில் சற்று கூச்சமாக இருந்தது. பின் நேரம் கடந்து செல்ல, இருவர் மட்டும் தனியாக இருந்ததால் கூச்சமும் பறந்து சென்றது.
அங்கு எதுவும் பயப்படும் அளவுக்கு இல்லை, இருந்தாலும் அரவிந்த் போன்ற நடுத்தர வயது ஆளுக்கு மனசு சஞ்சல படத் தான் செய்யும். என் ஆடை வேறு சற்று ஒதுங்கி இருந்தது. நான் அதைப் பற்றி எல்லாம் நிறைய யோசிக்கவில்லை.
சிலபார்வைகள் தவிர மற்ற பார்வைகள் எல்லாம் சாதாரண ஆண்களைப் போன்றே பார்த்தார். அரவிந்த் மிகவும் அமைதியாக, நல்லமுறையில் பழகினார். அவரால் ஆபத்து இருப்பது போன்று எனக்கு உணரவில்லை.
இறுதியாக இருவரும் ” வாகன பட்டறை” அடைந்தோம். அந்தப் பட்டறை ரூம் போன்று பெரிதாக இல்லை. சுற்றித் துருப்பிடித்த இரும்பு மற்றும் வண்டி சாமான்கள் போன்று நிறைத்து இருந்தது.
ஆனால் இருவர் நல்ல வசதியாகத் தாங்கிக்கொள்ளலாம். அங்கு “அரவிந்த் மெக்கானிக்” என்று பெரிய பலகை வெளியில் இருந்தது.
அரவிந்த் என் ஸ்கூட்டரை சைடு ஸ்டாண்ட் போட்டுவிட்டு, இரும்பு கதவை தட்டினான்.
“யாரது?” என்று உள்ளிருந்து மடிமலன குரல் வந்தது.
“அஷோக். நான் தான் அரவிந்த். கதவைத் திற”
அந்தக் கதவை திறந்து கொண்டு ஒருவர் வந்தார், அவர் அஷோக் இருக்கக்கூடும் என்று நினைத்தேன். அஷோக் மேல் எதுவும் உடை அணியாமல், கீழே லுங்கி மட்டும் அணிந்து கொண்டு இருந்தார். அவர் என்னை விடக் குளமாக இருந்தார்.
நானே 5அடி 3இன்ச் தான் இருப்பேன். முகத்தில் தாடிவைத்து கொண்டு, சுருட்டை முடியுடன் இருந்தார். என் கணிப்பின் படி அஷோக், அரவிந்தை விடப் பெரியவராக இருப்பார். வயது ஒரு 40 இருக்கும்.
என்னைப் பார்த்துக்கொண்டே, ” என ஆச்சி?” என்று அரவிந்த்யிடம் கேட்டார்.
” இவர்களின் பெயர் வித்யா. கோவைக்கு வாகனத்தில் திரும்பி செல்லும்போது மழையில் மாட்டிக்கொண்டு வாகனம் பழுதாக ஆகிவிட்டது. ஆகையால் இங்கே அழைத்து வந்தேன். ”
” ஹ்ம் . . . ஓகே. . உள்ளே அழைத்து வா” என்று அஷோக் கூறிவிட்டு, கதவை முழுதாக திறந்தான். நானும், அரவிந்தும் உள்ளே சென்றோம். ஒரு ஓரமாகச் சின்னதாக படுக்கை இருந்தது, அதில் தான் அஷோக் இவளோ நேரம் படுத்துக்கொண்டு இருந்து இருப்பார்.
மற்ற இடங்கள் எல்லாம் இருசக்கர வாகனத்தின் சாமான்கள் மற்றும் டூல்ஸ் என்று நிறைந்து இருந்தது. முழுவதும் கிரீஸ் மற்றும் ஆண்களின் வடையாக இருந்தது. மற்றொரு ஓரமாக டேபிள் இருந்தது. டேபிள் மேல் தொலைப்பேசி இருந்தது.
“இந்த தொலைப்பேசியை பயன்படுத்தலாமா?” என்று கேட்டேன்.
“கண்டிப்பாக” என்று அரவிந்த் சொல்லிக்கொண்டே ஸ்கூட்டர் ரிப்பேர் செய்ய பார்த்தான்.
நான் போன் எடுத்து காதில் வைத்தேன். அமைதியாக இருந்தது. எந்தச் சத்தமும் வரவில்லை.
“இந்த தொலைப்பேசி வேலை செய்யவில்லை” என்று கூறினேன்.
அஷோக் அங்கு இருந்து நடந்து வந்து போன் வாங்கிப் பார்த்தார். அவள் மேல் ஆடை இல்லாமல் இருந்தது, நெஞ்சு முழுவதும் முடி இருந்தது மற்றும் அவரின் சில பல இடத்தில் கிரீஸ் இருந்தது.
” மழையின் காரணமாக தொலைத்தொடர்பு துண்டித்து இருக்கும்”
” ஓ. இங்கு வேறு போன் இருக்குமா ?” என்று கேட்டேன்.
” எங்களின் வாகன பட்டறை மற்றும் அருகில் இருக்கும் டீ-கடையில் மட்டும் தான் போன் இருக்கும், அதை விட்ட 20கிலோமீட்டர் தள்ளி சென்றால் ஒரு கிராமத்தில் போன் வாங்கிப் பேசலாம்”
அந்த டீ-கடைக்காரர் எங்களைப் போன்று கடையில் தங்கமாட்டார். அவரும் வீட்டுக்குச் சென்று இருப்பார் என்று அஷோக் விளக்கமாகக் கூறினார்.
எனக்கு என்ன செய்து என்று அறியாமல் இருந்தேன். வெளியில் இன்னும் பயங்கரமாக மழை பெய்து கொண்டு இருந்தது.
நான் அருகில் இருக்கும் இடத்தில் ஓரமாக நின்று கொண்டு இருந்தேன். அவர்கள் இருவரும் ஸ்கூட்டர் ரிப்பேர் செய்து கொண்டு இருந்தனர். அப்பொழுது தான் எனக்கு ஜலதோஷம் பிடிக்க ஆரம்பித்தது.
“ஹட்ச், ஹட்ச்” என்று தொடர்ந்து தும்பிக்கொன்று இருந்தேன்.
“நீங்கள் ஈரமான துணியில் நின்று கொண்டு இருப்பதால், ஜலதோஷம் பிடித்துக்கொண்டது. உங்களுக்கு வேண்டும் என்றால் என்னிடம் சுத்தமான ஷர்ட் மற்றும் லுங்கி இருக்கிறது.
அணிவித்துக் கொள்ளுங்கள்” அஷோக் கூறினான்.
“இல்லை. இருக்கட்டும். நான் காத்துக்கொண்டு இருக்கிறேன். ஸ்கூட்டர் ரிப்பேர் செய்ய நீண்ட நேரம் ஆகாது லா?”
“இன்னும் ஒரு மணி நேரம் ஆகும் மற்றும். . . . . . ”
அவர் சொல்லிக்கொண்டு இருக்கும் போது மற்றொரு முறை இரும்பு பாதியில் தடுத்தேன். அந்த இரும்பலுக்கு பிறகு என்னைப் பார்த்து கொண்டு இருந்தார். என் திரும்பல் அதிகமாகச் சென்றது.
பின் நீண்ட நேரம் ஈரமான துணியில் நின்று கொண்டு இருந்தால் காச்சல் வந்து உடம்பு கெட்டுவிடும் ஆகயால துணியை மாற்றிக் கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்தேன்.
“சரி. நான் துணியை மாற்றிக்கொள்கிறேன்” என்றேன்.
அஷோக் அறையின் ஒரு முலையாகச் சென்று ஒரு பொட்டியை திறந்து ஒரு துண்டு, ஒரு சுத்தமான ட்ஷிர்ட் மற்றும் லுங்கி எடுத்துக் கொடுத்தார்.
இங்கு வேறு அறை இல்லை, ஆகையால் இருவரும் வெளியில் காத்துக்கொண்டு இருக்கிறோம். துணியை மாற்றி விட்டு அழையுங்கள் என்று கூறிவிட்டு வெளியில் சென்றனர்.
அந்த அறையில் லாக் சரியாக இல்லை, சாதாரணமாக இருந்தது. நான் கதவை முடி சும்மா ஒரு இரும்பை வைத்தேன். பார்ப்பதற்குக் கதவு லாக் செய்துகொண்டது போல் இருந்தது.
நான் என் உடைகளை மற்ற தொடங்கினேன். என் முந்தானையைக் கழட்டினேன். ஈரம் சொட்டிக்கொண்டு இருந்தது. சற்று யோசித்துப் பார்த்தேன், என் உள்ளாடைகள் ஆனா ப்ளௌஸ், ப்ரா, பாவாடை மற்றும் ஜட்டி எல்லாம் ஈரமாக இருந்தது.
பின் என் அழகிய ப்ளௌஸ், ப்ரா மற்றும் ஜட்டி என்று அனைத்தையும் கழட்டிவிட்டேன். தற்பொழுது முழுமையாக நிர்வாணமாக நின்றுகொண்டு இருந்தேன்.
துண்டை எடுத்துத் துடைத்து கொண்டு இருந்தேன். தலைமுடியையும் காயவைத்து கொண்டு இருந்தேன். எதிர்பார்க்காத விதமாகக் கற்று வேகமாக அடிக்கத் தொடங்கியது. இரும்பு கதவு அந்த கற்றல் ஆடத்தொடங்கியது.
ஒரு பெரிய புயல் போன்ற ஒரு கற்று அடித்து கதவின் மேல் இருந்த லாக் திறந்து கொண்டு பொறுமையாக திறக்கத் தொடங்கியது.
கதவுக்குப் பின் நின்று கொண்டு இருந்த அரவிந்த் மற்றும் அஷோக் கதவு திறக்கும் சத்தத்தை கேட்டுத் திரும்பி பார்த்தனர்.
நான் ஒரு சிலையை போன்று துண்டை தலையில் வைத்துக் கொண்டு நின்று நிர்வாணமாக ஒரு சின்ன ஆடை கூட இல்லாமல், குலுங்கிய முலை மற்றும் முடி நிறைந்த புண்டையுடன் நின்று கொண்டு இருந்தேன். . . . . . தொடரும். . .
